ความจริง? คือคุณกำลังเจอทีมอย่างเลสเตอร์ ที่แม้จะไม่ใช่ทีมเดียวกับที่เป็นแชมป์เมื่อปีก่อน แต่แนวรุกพวกเขามีนักเตะที่เล่นกับพื้นที่ว่างได้ดีอย่างเจมี่ วาร์ดี้

การเล่นหลังสาม ยากกว่าหลังสองเสียอีก เมื่อคุณต้องประสานงานกันทั้ง 3 ชีวิต และเมื่อขาดความเข้าใจ มันจึงนำมาซึ่ง 3 ประตู

ประตูแรกของชินจิ โอกาซากิ มาจากแนวรับอาร์เซน่อลที่อยู่ตรงกลางเป็นเบือ แต่ปล่อยให้แฮร์รี่ แม็คไกวร์ สอดไปที่เสาสองแล้วโหม่งตั้งเข้ามา

แสดงให้เห็นว่าแม้คุณจะมีจำนวนเยอะกว่า แต่ถ้าไปยืนผิดที่ ทุกอย่างก็พังได้เหมือนกัน

ส่วนลูกที่สองและสาม … พวกเขาเสียจากช่องที่ยืนห่างกันของเซนเตอร์ฮาล์ฟ และตรงนั้น วาร์ดี้ ก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย

คำถามคือ ในเมื่อกองหลังเจ็บเยอะขนาดนี้ … หลายคนสงสัยว่าสามารถปรับเล่นหลัง 4 มีเซนเตอร์ 2 ตัวได้หรือไม่ ? อาจดีกว่าที่ใช้แบ็คธรรมชาติสองคนมายืนเซนเตอร์

นาโช่ มอนเรอัล เล่นแบ็กซ้ายได้ดีที่สุด … แต่จากผู้เล่นที่มี คุณสามารถขยับ เซอัด โคลาซินัช ไปยืนเซนเตอร์คู่ร็อบ โฮลดิ้งได้

และนั่นจะทำให้คุณใส่มิดฟิลด์ตัวรับอีกคนที่ลงต่ำมาช่วยคุมพื้นที่ในเขตโทษได้อีก

หลังสามไม่ได้แปลว่าจะเหนียวครับ ถ้าหลังทั้งสามไม่ใช่ตัวที่เหมาะที่สุดกับตำแหน่งนั้น

สถิติชี้ว่าเลสเตอร์มีโอกาสยิงทั้งหมด 6 ครั้ง และทำได้ถึง 3 ประตู

ขออนุญาตไม่พูดถึงเกมรุกอาร์เซน่อลครับ เพราะพวกเขาต้องทำให้ได้อยู่แล้วยามเล่นในบ้าน อีกทั้งเกมรุกก็ไม่เคยเป็นปัญหาของ “ปืนโต” มาแต่ไหนแต่ไร

ผมเพิ่งเขียนวิเคราะห์จุดอ่อนของอาร์เซน่อลไปครับ (https://goo.gl/dHF2DJ) และไม่ทันไร สิ่งที่ทุกคนกลัวมันเริ่มจะเกิดขึ้นแล้ว

บางทีมันอาจจะต้องใช้มากกว่าการ “เปลี่ยนแผนการเล่น” ครับ ในการขันหลังบ้านอาร์เซน่อลให้แน่น

ว่าแล้วผมนึกถึงตำนานแบ็กโฟร์ … ลี ดิ๊กซั่น , สตีฟ โบลด์ (มาร์ติน คีโอว์น) , โทนี่ อดัมส์ และไนเจล วินเทอร์เบิร์นมาก

#ให้ตายเถอะ …