“พวกเขาตอบผมชัดเจนว่า … อยากเป็นแชมป์โลก”

“ผมตอบพวกเขาทันทีว่า … ถ้าอย่างนั้นคุณต้องทำงานหนัก คุณจะไม่มีวันพัก คุณจะต้องห่างจากครอบครัวเป็นเดือน… ทุกคนบอกผมว่า ทำได้!”

“ผมว่าผมมีนักเตะครบทุกรูปแบบในทีมนี้ … นักเตะที่เป็นผู้นำ … นักเตะที่เล่นลูกเซตพีซได้ … นักเตะที่มีประสบการณ์ … นักเตะที่แข็งแกร่ง และนักเตะที่จะต้องลงไปเปลี่ยนเกม”

“ซึ่งผมคงจะไม่ได้ทรัพยากรดีๆแบบนี้ ถ้าขาดผู้จัดการทีมสโมสรที่คอยสนับสนุน … โดยเฉพาะเอฟเวอร์ตันที่ปล่อยนักเตะให้เราใช้ถึง 5 คน”

“ผมรู้ว่าวันนี้ทุกคนเหนื่อยกันมาก แต่พอเห็นถ้วยแชมป์เป็นชื่อของอังกฤษ … ผมว่าทุกคนไม่เหนื่อยอีกแล้ว … 51 ปีที่รอคอย … ผมสามารถบอกทุกคนได้แล้วว่า #อังกฤษเป็นแชมป์”

จากวันที่รอคอยความสำเร็จจากทีมชุดใหญ่ … วันแล้ววันเล่า … สุดท้ายทีมที่ทำสำเร็จกลับเป็นเพียงเด็กกลุ่มหนึ่ง … นำโดยอดีตนักเตะที่ไม่ได้มีชื่อเสียง .. ไม่ใช่กุนซือค่าจ้างแพง … และไม่ต้องใช้แท็กติกที่เหนือชั้นในการจัดการทีม

เขาเป็นเพียง “ผู้นำที่ดี” และเป็นที่รักของนักเตะทุกๆคน

… พอล ซิมป์สัน … ผู้จัดการทีมวัย 50 ปี … อดีตนักเตะยุคทศวรรษ ’80 ของแมนเชสเตอร์ ซิตี้ ผู้พาทีมชาติอังกฤษ ชุดยู-20 คว้าแชมป์ฟุตบอลโลกรุ่นเล็ก ที่ประเทศเกาหลีใต้