“Memory of Rooney” #1
#วัยเด็ก
“ผมหายใจเข้าออกเป็นฟุตบอลตั้งแต่เด็ก ทุกวันหลังเลิกเรียน ผมจะรีบวิ่งเข้าบ้าน ผมไม่ถอดชุดนักเรียนออกด้วยซ้ำ ลานเล็กๆหลังบ้านรอผมอยู่”
“จริงๆแล้วมันเป็นสนามของทีมเยาวชนในเมือง ผมจะต้องปีนรั้วข้ามไปทุกวัน จนชุดนักเรียนเปื้อน (แล้วแม่ผมก็บ่น) ผมชอบชวนเพื่อนผม พี่น้องผมไป สนามนั่นไม่มีแม้กระทั่งเสาประตู แต่เราก็หาอะไรไปวางจนเล่นกันได้”
“ผมคลั่งการยิงประตู บางทีไม่มีใครเป็นผู้รักษาประตูให้ ผมก็ยิงเอง เดินไปเก็บบอลเอง แล้วยิงใหม่อยู่สองชั่วโมง ผมฝึกจนผมหมดแรง แล้วค่อยกลับบ้านไปกินข้าว”
“ลุงของผม ริชชี่ ก็เปิดค่ายมวย ผมก็ขอไปชกกับเขาด้วย คุณก็รู้ ผมชอบออกแรง ผมไม่ค่อยมีเทคนิคในการต่อยหรอก แค่ปล่อยหมัดออกไปให้ได้มากที่สุด ผมเลยกลายเป็นคนที่บ้าพลัง ชอบออกแรง กระทั่งสมัยที่ผมอยู่กับเอฟเวอร์ตัน บางครั้งพวกเขาต้องให้ผมหยุดเผาผลาญแคลอรี่ ผมจะได้มีแรงซ้อมฟุตบอล หรือเล่นในสนาม”
“แต่อย่างที่ผมบอกไป ไม่มีอะไรหยุดผมได้ ผมฝึก ผมซ้อม ผมชกมวย ผมซ้อมฟุตบอล
#ผมจะเลิกต่อเมื่อไม่มีแรงที่จะขยับตัวแล้วเท่านั้น”
Dropballs
Leave a Reply